Neyim ben?

Dalıp gitmişken kendime
Aklıma düşüverdi
Neyim ben? diye

Kendi çıkarımı düşünüyorum, haliyle
Diyorlar "Seni gidi pragmatik"
"Ama herkes kendi çıkarını düşünüyor, hayat zaten bencil"
O zaman al sana sıfat: sinik

Psytrance dinlerim sıklıkla
Derler "Hippi, saykodelik"
Düz adam ya da kıro oluyorum
İzleyince Recep İvedik

Indigo'ya gitsen clubber
Mojo'ya gidince rocker
Bir kıza espri yapınca da
"Bu adam fena fucker"

"Sosyal eşitsizlik var" dedim
Oldum çıktım gomonist
Solcuyla tartıştım
Yaftayı yapıştırdı: Faşist!

Kimim ben, neyim, neci?
Hangisi tanımlar beni?
Aslında hepsinden bir tutam
Hepimizin olduğu gibi


İlkokul şiiri gibi gayet zorlama oldu ama önemli değil, ben derdimi anlattım ya.. Hem şiirin özü de bu değil mi? Ya kendi içini boşaltmak için yazarsın, ya da sevgilini / sevdiğini etkilemek için.. Geri kalanlar önemsizdir.. Zaten geri kalanlar da senin yaşadığın hissi pek yaşamazlar, zira senin yazmış olduğun coşku / hüzün / sevinç hali onlar okuduğunda anlamsızlaşır büyük ölçüde..

Şiiri oldum olası sevmeyişimin nedenlerinden biri bu, bir diğeri de anlatımı kafiye / aruz gibi kalıpların içine gömmek zorunda olmak.. Neden duygularımı oluşturulmuş kalıplar içerisinde anlatayım ki, bir başkası şarkı yapsın diye mi? Bu tamamiyle kişisel görüşüm tabii, beğeneni de çıkar beğenmeyeni de..
Bana ne, ben derdimi anlattım ya...

Tweet